Kocia kuweta - kluczowy wybór dla dobrego samopoczucia

Żwirek dla kota jest ważnym elementem wyposażenia, zapewniającym odpowiednią higienę, a zarazem mającym wpływ na samopoczucie kota, który jest z natury bardzo czystym zwierzęciem. Oczekuje, że jego pan będzie przestrzegać pewnych zasad, zarówno pod względem wyboru kuwety, jak i utrzymania jest w czystości.

Wyrobienie nawyku korzystania z kuwety najwcześniej, jak to możliwe

Wyrobienie nawyku zachowania czystości jest niezwykle proste, ponieważ kociętom przychodzi to niemal instynktownie. Już w pierwszych tygodniach życia matka wpaja swoim młodym pewne zasady czystości.

Można przenosić kocię do kuwety w pierwszych tygodniach po adopcji. Szybko zrozumie, do czego ona służy. Konieczne będzie jednak regularne czyszczenie żwirku, ponieważ kot nie zniesie nieusuniętych stolców ani uporczywego zapachu moczu.

Różne rodzaje kuwet - którą wybrać? 

Przede wszystkim należy dokonać wyboru kuwety. Dostępnych jest kilka opcji: kuweta „klasyczna”, czyli otwarta, lub toaleta ze zdejmowanym dachem, zapewniająca kotu większą prywatność. Wybór należy do ciebie.

Jeśli chodzi o ściółkę, to kot powinien wybrać, co najbardziej mu odpowiada! Wybór na rynku jest ogromny:

• tak zwana ściółka „roślinna”, z trocin lub wiórów sosnowych, pelet drzewnych, słomy, słomy kukurydzianej lub jęczmiennej. Mają tę zaletę, że całkowicie się rozkładają i posiadają naturalne właściwości dezodoryzujące. Niemniej jednak należy pamiętać, że stosowanie niektórych rodzajów ściółki powoduje powstawanie dużych ilości pyłu (lepsze są, na przykład, wióry niż trociny). Ta ściółka jest bardzo łatwa w utrzymaniu, ponieważ można ją zmieniać co 15 dni (przy czym należy pamiętać, by codziennie usuwać z kuwety stolce). Ściółki roślinne są opracowane tak, by nie przyklejały się do nóg kota.

• tak zwana ściółka „mineralna”: czyli granulki gliniane o doskonałych właściwościach pochłaniania cieczy. Czasami do granulek dodaje się substancję dezodoryzującą, aby ograniczyć nieprzyjemne zapachy (zwłaszcza woń moczu). Zaleca się codzienne usuwanie stolca i wymianę ściółki średnio co 3 dni.

• tak zwana ściółka „zbrylająca”: jej zaletą jest bardzo duża chłonność. Pochłaniając mocz, żwirek tworzy grudki („bryłki”). Jest bardzo łatwy w utrzymaniu, ponieważ wystarczy usunąć z kuwety powstałe bryłki za pomocą łopatki. Ponadto eliminuje zapach moczu i nie powoduje powstawania kurzu. Zaleca się wymienić cały żwirek raz w tygodniu, przy czym należy pamiętać, by bryłki usuwać z kuwety codziennie. Dobrej jakości żwirek może być bardzo ekonomicznym rozwiązaniem.

Wskazówka praktyczna: we wszystkich przypadkach zaleca się codzienne usuwanie z kuwety stolców, a przy wymianie żwirku należy pamiętać o jego odpowiedniej ilości w kuwecie.

Wskazówki dotyczące umieszczenia kuwety i dbania o jej czystość

Należy pamiętać, że kot musi mieć zapewniony spokój, aby załatwiać swoje potrzeby i że ma on niezwykle wrażliwy zmysł węchu: przeszkadzają mu nieprzyjemne zapachy, nawet te, które są niewyczuwalne dla człowieka. W związku z tym należy przestrzegać dwóch podstawowych zasad: kuweta musi być umieszczona w izolowanym i cichym miejscu, i nigdy w pobliżu miski. W przeciwnym razie istnieje ryzyko, że kot odmówi jedzenia, na którego właściwości organoleptyczne może wpłynąć woń moczu lub stolca z umieszczonej zbyt blisko kuwety.

Na co mogą wskazywać niecodzienne ślady w kuwecie? 

Jeśli zauważysz ślady krwi w kuwecie, skonsultuj się z lekarzem weterynarii, ponieważ mogą one wskazywać na różne schorzenia dolnego układu moczowego. Prawidłowa diagnoza wymaga zbadania kota. Jedną z najczęstszych przyczyn jest obecność kamieni moczowych (składających się ze struwitu lub szczawianu wapnia).

Brak śladów moczu w kuwecie przez kilka dni jest również znakiem ostrzegawczym: może być symptomem obecności kryształów w układzie moczowym kota, uniemożliwiających zwierzęciu normalnie oddawanie moczu (zablokowany przez kryształy mocz nie może przedostać się do cewki moczowej). Towarzyszy mu silny ból podczas prób oddawania moczu, a czasami także obecność krwi. W takiej sytuacji należy niezwłocznie zgłosić się do lekarza. Podobnie należy postąpić w razie wystąpienia biegunki trwającej ponad 48 godzin.

Artykuł autorstwa dr Valérie Crousse, lekarza weterynarii.